Odpowiednie nawyki związane z odżywianiem pozwalają nam zachować zdrowie, witalność i siłę. Kiedy jednak górę bierze strach związany z tyciem, nasze zdrowie zaczyna cierpieć i podupadać. Anoreksja lub bulimia to dwie najczęściej występujące formy tego typu zaburzeń. Jak sobie z nimi radzić? Gdzie szukać pomocy? O tym, już dziś w naszym artykule.
Niewinne początki
Jadłowstręt psychiczny, czyli anoreksja oraz żarłoczność psychiczna, zwana bulimią, zaczynają się od zwykłego odchudzania. Głównym ich przejawem staje się widoczna koncentracja na tym co się je oraz znaczna utrata wagi. Choroby te mają wręcz tragiczne konsekwencje dla ludzkiego organizmu. Anoreksja doprowadzić może nawet do śmierci.
Konsekwencje psychiczne
To co dzieje się w głowie osoby zmagającej się z zaburzeniami odżywiania jest bardzo poważne i niebezpieczne. Choroby te potrafią zdezorganizować życie codzienne pacjenta, sprawić, że chory czuje się jak w pułapce. Ważne jest dla niego tylko to, co zje i ile schudnie. Zero innych zainteresowań. Odczucie pustki i brak sensu życia staje się odczuwalną normą, która niejednokrotnie może doprowadzić nawet do samobójstwa. Leczenie anoreksji jest bardzo trudne, znacznie trudniejsze niż bulimii. Pacjent przeczy chorobie i twierdzi, że jest zdrowy. W tym przypadku liczy się jak najszybsza interwencja medyczna, gdyż organizm, który będzie wycieńczony może nie poradzić sobie z dalszym funkcjonowaniem.
Skuteczne sposoby leczenia – psychoterapia
Celem lekarzy, którzy przyjmują na oddział osobę zmagająca się z zaburzeniami odżywiania, jest zahamowanie spadku wagi. Jednak podstawowym sposobem walki z anoreksją i bulimią jest psychoterapia, gdyż źródło problemu tkwi w głowie chorego.
Głównym celem leczenia anoreksji jest:
- zwiększenie masy ciała;
- wyleczenie wszelkich medycznych powikłań;
- zmotywowanie chorego do współpracy z lekarzem;
- odbudowa prawidłowych wzorców żywieniowych u chorego – osiągniecie właściwego poziomu odczuwania głodu i sytości;
- unormowanie dysfunkcyjnych myśli związanych z zaburzeniem odżywiania;
- zmiana funkcjonowania pacjenta w społeczeństwie, polepszenie interpersonalne;
- redukcja konfliktów;
- leczenie zaburzeń psychicznych;
- uzyskanie wsparcia bliskich;
- zapobieganie nawrotom choroby.
Najważniejszą kwestią w leczeniu jadłowstrętu psychicznego jest uzyskanie przyrostu wagi ciała. Kolejny etap leczenia rozpoczyna się w momencie osiągnięcia wagi, która nie zagraża życiu chorego. Wówczas liczy się skupienie na sprawności fizycznej pacjenta oraz na jego relacjach z własnym ciałem. Ostatnim etapem jest właśnie psychoterapia – zaleca się terapię grupową lub psychodynamiczną. Gdy taka forma terapii napotyka na swej drodze trudności, stosuje się terapię przez sztukę bądź terapię ruchem.
Z kolei leczenie bulimii powinno opierać się na monitorowaniu wzorów związanych z przejadaniem się i wymiotowaniem chorego. Ponadto ważna jest:
- redukcja przejadania się;
- eliminacja zachowań przeczyszczających;
- zwiększenie różnorodności przyjmowanych posiłków;
- zachęta do bezpiecznej aktywności fizycznej;
- leczenie problemów na ple psychicznym;
- rozwiązywanie problemów, które przykryte są płachtą związana z zaburzeniem jedzenia.
W leczeniu bulimii stosuje się terapie:
- behawioralną;
- poznawczą;
- psychoanalityczną;
- interpersonalną;
- psychodynamiczną.
Forma poszczególnej może być tak indywidualna, jak i grupowa. Jednak powinna ona zostać dobrana indywidualnie w oparciu o stan pacjenta i ewaluacje problemów z jakimi się zmaga.
„Ja szczupłego”
Zaburzenia odżywiania często wiązane były z zaburzeniami tożsamości. Interpretacja ta dotyczyła fałszywego obrazu własnego ciała. Celem psychoterapii jest doprowadzenie pacjenta do uzyskania niezależności, osiągnięcia autonomicznego rozwoju. Liczy się tu analiza historii życia chorego oraz określenie relacji między człowiekiem a pożywieniem. Odpowiednie poznanie warunkuje udaną terapię.
Źródło:
- A. H. Crisp, Some aspects of the psychopathology of anorexia nervosa, New York 1993.
- L. Grzesiuk, Psychoterapia. Praktyka, Warszawa 2006.
Dodaj komentarz